Αδιέξοδες Σχέσεις...

Πόσα χρόνια μπορούμε να χάσουμε από τη ζωή μας σε μια αδιέξοδη σχέση; Τι είναι αυτό που μας κρατάει σε μια τέτοια σχέση; 

Σχέσεις πάνω σε λάθος θεμέλια, σε ψεύτικες υποσχέσεις και σε επιφανειακές συμπάθειες ή υποκριτικές συμπεριφορές, σε ανέφικτες καταστάσεις ή ψευδαισθητικές προσδοκίες. Ψεύτικα χαμόγελα ή αληθοφανή ψέματα… Ανάγκη για αναζήτηση λίγης τρυφερότητας, λίγης προσοχής και ενδιαφέροντος. Και ο δρόμος για την αναζήτηση της ουσίας χάνεται, εκεί που χάνεται και ο προορισμός σου σε σιωπηλά σκοτεινά δρομάκια χωρίς κανένα ουσιαστικό προορισμό. Κι εσύ απλά αναρωτιέσαι, αν έχεις και τη δύναμη να αναρωτηθείς, «γιατί παραμένω μέσα σ’ αυτή τη σχέση; Τι μου προσφέρει;»

Μήπως φοβάμαι τη μοναξιά μετά το τέλος της σχέσης;

Μήπως έχω πείσει τον εαυτό μου ότι μόνο αυτό αξίζω και δεν πρόκειται να κάνω μια καλύτερη σχέση;

 Μήπως και οι προηγούμενες σχέσεις που είχαν ήταν μια αποτυχία;

Μήπως έχω πείσει τον εαυτό μου ότι κανείς άλλος δεν πρόκειται να με αγαπήσει;

Μήπως είμαι αρκετά ανασφαλής και έχω βολευτεί μέσα σ’ αυτή τη σχέση και ανέχομαι περισσότερα από όσα πρέπει, από όσα θέλω, από όσα μπορώ;

Μήπως αυτός ο άνθρωπος μου αξίζει;

Μήπως εγώ δεν αξίζω;

Και πώς μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα όταν βρισκόμαστε μέσα σε μια αδιέξοδη σχέση;

Ίσως θα πρέπει πρώτα να πείσουμε τον εαυτό μας ότι αξίζουμε και ότι μπορούμε να καταφέρουμε να αποκτήσουμε αυτό που θέλουμε. Επίσης, θα πρέπει πρώτα να είμαστε σίγουροι ότι μπορούμε να σταθούμε εμείς στα πόδια μας και μετά να ξεκινήσουμε μια σχέση. Η σχέση δεν είναι και δεν θα πρέπει να είναι το απόλυτο στήριγμά μας, η «πατερίτσα» στη ζωή μας, ούτε θα πρέπει να καταλήξουμε να ζούμε μέσα από τη σχέση ή μέσα από τον άλλο. Ακόμη, κι όταν είμαστε μέσα σε μια σχέση δεν χάνουμε τον εαυτό μας, τα ενδιαφέροντά μας και τις δικές μας προτιμήσεις. Προσπαθούμε να δούμε την πραγματικότητα. Ποια είναι η πραγματική κατάσταση που βιώνουμε; Πόσο πιθανό είναι να αλλάξει; Τι προσδοκούμε μέσα από αυτή τη σχέση; 

Επομένως, το βασικό ερώτημα που πρέπει να απαντήσουμε στον εαυτό μας είναι τι μας κρατάει σε μια αδιέξοδη σχέση, σε μια σχέση για την οποία δεν υπάρχει μέλλον, ενώ και το παρόν δεν μας δίνει καμία ικανοποίηση; 

Τι γίνεται όταν θεωρούμε ότι αγαπάμε τον άλλο, αν και βλέπουμε ότι η σχέση δεν προχωράει; Αρκεί η αγάπη μας να σώσει αυτή τη σχέση; Και είμαστε σίγουροι ότι είναι αγάπη; Μήπως είναι απλά συνήθεια ή μήπως καλύπτουμε δικές μας ανασφάλειες και φόβους;

Κι αν είναι λάθος η απόφαση να χωρίσουμε από αυτή τη σχέση; Μήπως είμαστε τόσο ανασφαλείς ή αναποφάσιστοι που δυσκολευόμαστε να πάρουμε την ευθύνη μιας απόφασης και περιμένουμε από τον άλλο να αποφασίσει; Ποιος όμως θα αποφασίσει τι είναι καλύτερο για τη δική μας ζωή, για τον εαυτό μας, για το μέλλον μας; 

Όσο δυσαρεστημένοι και να είμαστε μέσα σε μια σχέση είναι πιθανό να βιώσουμε τα συναισθήματα πένθους που προκαλεί ο χωρισμός, και μπορεί η ανακούφιση να αργήσει λίγο μέχρι να φτάσει, όμως, το να απαλλαγούμε από μια αδιέξοδη κατάσταση σίγουρα θα μας βοηθήσει να νιώσουμε ανακουφισμένοι και να βάλουμε νέα θεμέλια στη ζωή μας, χωρίς να επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος, αυτά που μας ακολουθούν και μας οδηγούν στο να κάνουμε διαρκώς αποτυχημένες σχέσεις…