Όποια και αν είναι τα χαρακτηριστικά της οικογένειας, όπως και αν έχει διαμορφωθεί η οικογενειακή ζωή και όποιες και αν είναι οι σχέσεις μεταξύ των γονιών, οι γονείς έχουν σταθερά τον ρόλο του γονιού.
Ο ρόλος του γονιού είναι ιδιαίτερα σημαντικός για την ανάπτυξη του παιδιού.
«Η καλύτερη προσφορά που μπορεί να κάνει κάθε γονιός στα παιδιά του είναι να λειτουργεί ως ένα καλό και θετικό μοντέλο ταύτισης. Όταν ο γονιός επιδιώκει ο ίδιος να είναι καλά, λύνοντας όσο γίνεται πιο ικανοποιητικά τα προβλήματα και τις δυσκολίες που παρουσιάζει η κάθε κατάσταση, όταν καταφέρνει να βρει έναν τρόπο ύπαρξης και λειτουργίας που ανταποκρίνεται στις επιθυμίες και τις προσδοκίες του, όταν βάλει τάξη αλλά και χαρά στον δικό του κόσμο, όταν, με απλά λόγια, του αρέσει ο τρόπος που ζει και χαίρεται τη ζωή του, τότε τα μηνύματα που, συνειδητά και ασυνείδητα, περνάει στα παιδιά του δημιουργούν σε αυτά το πιο εύφορο έδαφος για μια δική του επιτυχημένη ψυχοκοινωνική εξέλιξη. Το θετικό πρότυπο που είναι σε θέση να προβάλει ένας γονιός στα παιδιά του είναι, πράγματι, το πιο ανεκτίμητο δώρο που μπορεί να τους προσφέρει» (σελ. 160).
Οι γονείς μέσα από την αλληλεπίδραση με τα παιδιά τους δοκιμάζονται διαρκώς. Μέσα από το μεγάλωμα των παιδιών οι γονείς ξαναπερνούν από τα αναπτυξιακά στάδια που και οι ίδιοι είχαν περάσει, βιώνοντας και πάλι τις σχέσεις που είχαν με τους δικούς τους γονείς και τις συμπεριφορές που οι ίδιοι είχαν τότε. Μια περίοδος που οι γονείς δοκιμάζονται ιδιαίτερα είναι η εφηβεία…
«Με τα πρώτα σκιρτήματα της εφηβείας των παιδιών τους όμως, οι γονείς μπαίνουν σε μια φάση απόγνωσης- την οποία όσοι είχαν ή έχουν παιδιά σε αυτή την ηλικία μπορούν να βεβαιώσουν. Βλέπουν τα παιδιά τους να γίνονται δύσκολα, ατίθασα και να απομακρύνονται από την οικογένεια για χάρη των ομάδων ή των συμμοριών, που τους χαρίζουν την αίσθηση μιας ελκυστικής ταυτότητας.
Τα βλέπουν επίσης να επιδιώκουν με χίλιους τρόπους να ανεξαρτητοποιηθούν όχι μόνο από τη φυσική παρουσία των γονιών τους, αλλά και από την αγάπη τους ακόμα, όταν αυτή γίνεται εμπόδιο για την κατάκτηση του μέλους που τα σαγηνεύει.
Τα χρόνια περνούν οι έφηβοι γίνονται άντρες και γυναίκες (οι γονείς όμως επιμένουν να τους θεωρούν ακόμα παιδιά) και στρέφονται όλο και περισσότερο προς άλλα σχέδια ζωής και προς καινούργιες αγάπες. Κι αν μερικοί γονείς μένουν εκεί, σαν με άδεια χέρια, αναπολώντας τη σχέση που είχαν με τα παιδιά τους τον παλιό καλό καιρό που ήταν μικρά και δικά τους, είναι γιατί τα αγάπησαν περισσότερο για αυτό που τους ήταν παρά για αυτό που πραγματικά ήταν και ακόμα είναι.
Μία μέρα οι σημερινοί έφηβοι θα γίνουν και αυτοί γονείς και τα παιδιά τους θα φτάσουν και αυτά στην εφηβεία. Αλλά απ’ ότι φαίνεται, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει στη συνηθισμένη ροή των πραγμάτων» (σελ. 181-182).
«Σύμφωνα με τους νόμους της επανάληψης και έτσι όπως λειτουργούν τα πράγματα από γενιά σε γενιά θα επαναλάβουν και αυτοί, με τη σειρά τους, όσα έχουν εγγραφεί στη μνήμη τους και, συνειδητά ή ασυνείδητα, θα αναπαραγάγουν τις στάσεις και τις αντιδράσεις που χαρακτήριζαν τις συμπεριφορές των γονιών.
Φαντάζονται ότι η ανατροφή των παιδιών είναι εύκολη υπόθεση και ότι δεν χρειάζονται ούτε ιδιαίτερες γνώσεις, ούτε ιδιαίτερη προϋπηρεσία, αφού, όπως λένε, το να είσαι γονιός δεν είναι δα και κανένα επάγγελμα» (σελ. 177)
Πηγή
Γεωργίου- Νίλσεν, Μ. 2002. Η τέχνη να είσαι γονιός. Εκδόσεις Καστανιώτη.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου