Έχετε αναρωτηθεί ποτέ σχετικά με το ρόλο της μητέρας και του πατέρα; Προφανώς, η διαφοροποίηση αυτών των ρόλων είναι μεγάλη, εφόσον η φύση εξόπλισε με διαφορετικές ικανότητες το κάθε φύλο, προκειμένου να είναι σε θέση ιδανικά μαζί να φέρουν στον κόσμο ένα ή περισσότερα παιδιά και να επιτύχουν πρωτίστως στην επιβίωση και κατ’ επέκταση στην ανατροφή και τη διαπαιδαγώγηση αυτού του παιδιού ή των παιδιών. Μιλώντας για φύση, αντιλαμβανόμαστε ότι το βάρος πέφτει στη μητέρα, καθώς αυτή είναι εξοπλισμένη να κυοφορήσει, δηλαδή με τη βοήθεια του ανδρός - πατέρα να συλλάβει και να φέρει μέσα στο σώμα της, μέσα στη μήτρα δηλαδή το έμβρυο για 9 μήνες.
Ο ψυχαναλυτής Αλντό Ναουρί αναφέρει κάτι σημαντικό σχετικά με αυτή τη διαδικασία που η φύση προίκισε τις γυναίκες. Αναφέρει, λοιπόν, τα εξής παρακάτω:
«Γιατί, τι πετυχαίνει τελικά η μητέρα όταν εκπληρώνει τη λειτουργία της χωρίς να θέτει το παραμικρό όριο προσπαθώντας με κάθε τρόπο να “μην λείψει τίποτα” στο παιδί της; Του δηλώνει έμμεσα ότι όπως το σώμα της του προμήθευε αυτόματα ό, τι χρειαζόταν κατά τη διάρκεια της κύησης, έτσι κι εκείνη θα συνεχίσει να του παρέχει επ’ αόριστον ό, τι το ίδιο επιθυμεί. Το αναντίρρητο πλεονέκτημα που προσφέρει στο παιδί μια τόσο καθησυχαστική στάση εμπεριέχει ωστόσο ένα σοβαρό μειονέκτημα. Αφήνει τη μητέρα να υφάνει γύρω από το παιδί μια εικονική μήτρα – η οποία όμως εκτείνεται στο άπειρο- με σκοπό να το κρατήσει αιώνια μέσα της και να μην παραδεχτεί ποτέ ανοιχτά ότι το παιδί ήρθε στον γήινο κόσμο».
Αυτό στο οποίο αναφέρεται ο Ναουρί, το γνωρίζει πολύ καλά ο κόσμος στη χώρα μας και το περιγράφει με μια απλή φράση: «να κοπεί ο ομφάλιος λώρος», χρησιμοποιώντας τη μεταφορικά, καθώς ειδικά στην Ελλάδα υφίσταται η αντίληψη ότι τα παιδιά συνήθως θα φύγουν από το πατρικό σπίτι όταν έρθει η ώρα να παντρευτούν. Ένα εύλογο και κρίσιμο ερώτημα στο σημείο αυτό θα ήταν το εξής: «κι αν δεν παντρευτούν;» Εφόσον, το όριο για να βγουν από την εικονική μήτρα και να κόψουν τον εικονικό ομφάλιο λώρο έχει μετατεθεί τόσο πολύ χρονικά, ποιο θα μπορούσε να είναι το όριο για τα παιδιά-ενήλικες που είτε από πεποίθηση, είτε από οποιονδήποτε άλλο λόγο δεν θα παντρευτούν;
Αυτό για το οποίο συζητάμε εδώ δεν είναι απλώς το όριο ηλικιακά στο οποίο θα πρέπει να χτυπάει το καμπανάκι της ανεξαρτητοποίησης και φυγής του παιδιού από την οικογένεια, αλλά επίσης συζητούμε και για την ανάγκη ισορροπίας της προσφοράς υλικών αγαθών τόσο από τη μητέρα, όσο κι από τον πατέρα.
Αν το παιδί βρίσκει πάντα ό, τι κι όσα χρειάζεται και δεν του δίνεται ταυτοχρόνως το μήνυμα ότι οφείλει να προσπαθήσει και να μοχθήσει γι’ αυτά, τότε χάνει το σημαντικότερο μάθημα που θα μπορούσαν να του προσφέρουν οι γονείς για τη ζωή: δηλαδή, πως εκείνο που είναι το πιο σημαντικό για έναν άνθρωπο είναι η τέχνη να επιβιώνει και να στηρίζεται στις δικές του δυνάμεις. Όπως λέει κι ένα γνωμικό: αντί να προσφέρεις σε κάποιον κάθε μέρα ένα ψάρι, καλύτερα μάθε τον να ψαρεύει!
Εμείς δυστυχώς μαθαίνουμε τα παιδιά μας να περιμένουν το «ψάρι» και ξεχνούμε να τα διδάξουμε να ψαρεύουν. Κι έτσι, έρχεται η μέρα που οι γονείς αποχωρούν από τη ζωή, και τα παιδιά έρχονται αντιμέτωπα με το μεγαλύτερο δράμα που θα μπορούσαν να βιώσουν… Έχουν φτάσει σε μια προχωρημένη ηλικία και δεν έχουν μάθει πώς να επιβιώνουν. Καθώς έχουν μετατραπεί σε απόλυτα εξαρτημένα άτομα, συνειδητοποιούν ότι οι γονείς δεν τα δίδαξαν το μεγαλύτερο και το σπουδαιότερο μάθημα: ότι όσο σκληρό κι αν είναι ο ομφάλιος λώρος πρέπει να κόβεται και κυριολεκτικά και μεταφορικά.
Πηγή:
Αλντό Ναουρί, 2015, Όρια στην παιδική παντοδυναμία, Εκπαιδεύοντας σωστά τα παιδιά, Καθημερινή, Αθήνα.
Κουραβάνας Νικόλαος & Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγοι, MSc.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου