Ανυπαρξία σχέσεων στην οικογένεια

Όταν ανακαλύπτουμε ότι η χαρούμενη οικογένειά μας υπάρχει μόνο στα οικογενειακά πορτραίτα. 

 

Η ανυπαρξία σχέσης με σημαντικά μέλη της οικογένειας θα αποτελεί πάντα μια εσωτερική πληγή, μια διαρκή απώλεια, ένα κενό που δεν μπορεί να καλυφθεί με τίποτα άλλο. Όσο και να μείνουμε σε αυτή την ανυπαρξία σχέσης ή όσο και να προσπαθήσουμε να βελτιώσουμε ή να προσεγγίσουμε αυτή τη σχέση δεν είναι σίγουρο ότι θα οδηγηθούμε κάπου… παραμένουμε σε μια κατάσταση που διαρκώς μας θυμίζει πόσο έχουμε πονέσει στο παρελθόν και πόσο αυτός ο πόνος θα είναι διαρκής και θα μας ακολουθεί στην υπόλοιπη ζωή μας. 

«Ο άνθρωπος που δε διατηρεί επαφή με τους γονείς του βιώνει μια ιδιαίτερα έντονη εμπειρία, γιατί βαθιά μέσα του δεν υπάρχει τίποτα πιο ευεργετικό που θα μπορούσε να επιθυμεί. Το ίδιο ισχύει και για τα αδέλφια. Δύο αδελφές που δε μιλιούνται για σαράντα χρόνια θα βιώνουν βαθιά απώλεια. Μοιάζουν μεταξύ τους, έχουν τις ίδιες φωνές και ιδιοτροπίες και μια κοινή ιστορία που ανήκει μόνο σε αυτές. Κάποιος μάλιστα που θα επισημάνει ότι και οι δύο παρίστανται στο ίδιο οικογενειακό συμβάν θα αντιληφθεί τη συναισθηματική ένταση που κρύβεται πίσω από τη φαινομενική έλλειψη σχέσης» (McGoldrick, 2002: 32).   

Ένας προβληματισμός που προκύπτει με βάση τα παραπάνω είναι πόση προσπάθεια μπορούμε να καταβάλουμε για να αντιμετωπίσουμε μια προβληματική οικογενειακή σχέση; Πόσα χρόνια από τη ζωή μας μπορούμε να βάζουμε όλα τα υπόλοιπα σε παύση για να επιλύσουμε αυτά τα θέματα; Πόσες επιλογές μπορεί να έχουμε αποφύγει στη ζωή μας προσκολλημένοι σε σχέσεις και προβλήματα του παρελθόντος που συνδέονταν με την οικογένειά μας; Πόσο μπορούμε να προσπαθούμε όταν αυτό δεν είναι αμοιβαίο, όταν δε γίνονται προσπάθειες και από την άλλη πλευρά; Πόσο αυτή η κατάσταση μπορεί να σαμποτάρει ολόκληρη τη ζωή μας;

Το σημαντικό είναι να επιλύσουμε τις προβληματικές οικογενειακές σχέσεις ή να συνειδητοποιήσουμε πώς μας επηρεάζουν και τι ρόλο παίζουν στη ζωή μας; Πόσο παρούσες μπορεί να είναι οι επιδράσεις στη ζωή μας; Και πόσο αντιλαμβανόμαστε τα λάθη μας ή τις εμμονές μας, που πηγάζουν από τα οικογενειακά φαντάσματα του παρελθόντος που διαρκώς μας καταδιώκουν;

 

Κι αν οι σχέσεις αυτές δεν μπορούν να βελτιωθούν ή να εξελιχθούν τι επιλογές έχουμε; Πόσες φορές βλέπουμε ανθρώπους να παραμένουν σε όλη τους τη ζωή προσκολλημένοι στην οικογένειά τους προσδοκώντας λίγη προσοχή, φροντίδα και αγάπη; Και επαναλαμβάνουν αυτό το συναίσθημα βιώνοντας και άλλες σχέσεις που μπορούν να τους δώσουν παρόμοιες εμπειρίες με αυτές της πατρικής οικογένειας…

Δεν είναι εύκολο να παραμείνουμε σε μια ανυπαρξία σχέσεων με τα σημαντικά μέλη της οικογένειάς μας, όμως, σε κάποιες περιπτώσεις συνειδητοποιούμε ότι το μόνο που έχει μείνει από αυτό που λέμε οικογένεια ή από αυτό που εμείς είχαμε στο μυαλό μας ως οικογένεια είναι τα οικογενειακά πορτραίτα στο οποία όλοι ήμασταν χαμογελαστοί και ξέγνοιαστοι. Τότε… οι κορνίζες με τις φωτογραφίες είναι το μόνο που μπορούμε να κρατήσουμε μαζί με τις αναμνήσεις που έχουμε από την οικογένεια μέσα στην οποία γεννηθήκαμε… Εξάλλου, δεν έχουν όλες οι ιστορίες χαρούμενο τέλος… και μέσα στη ζωή αυτό που έχουμε μάθει είναι να παλεύουμε κάθε στιγμή για να προχωράμε και ταυτόχρονα να μην ξεχνάμε και ποιοι είμαστε…

 

Monica McGoldrick. (2002) Ανοίγοντας τα παλιά σεντούκια. Αθήνα: Ελληνικά Γράμματα.