Ο ναρκισσιστικός έρωτας

«Στην πραγματικότητα, όμως, ο Νάρκισσος μιλούσε στην εικόνα του εαυτού του που έβλεπε να αντανακλάται στο νερό της λίμνης και τα λόγια που έλεγε η Ηχώ ήταν κι αυτά αντανάκλαση- ηχητική αντανάκλαση των δικών του λόγων. Αξιοσημείωτο, βέβαια, είναι πως ο Νάρκισσος και η Ηχώ ξεγελάστηκαν και οι ίδιοι- όπως ξεγελιόμαστε όταν βρεθούμε σε ένα δωμάτιο γεμάτο καθρέφτες. Από εκεί που στεκόταν η Ηχώ δεν μπορούσε να δει το είδωλο του Νάρκισσου μέσα στη λίμνη, κι έτσι νόμισε ότι τα λόγια του ήταν για αυτήν. Κι ο Νάρκισσος –που το βλέμμα του είχε μαγνητιστεί από το είδωλό του στο νερό της λίμνης- νόμισε ότι τα λόγια που άκουσε ήταν απάντηση από τα’ αγαπημένο του είδωλο, και είδε τα χείλη του μέσα στο νερό να σχηματίζουν πράγματι αυτά τα λόγια αγάπης».

«Συνήθως, πιστεύουμε ότι ο παθολογικός ναρκισσισμός είναι μια μορφή υπέρμετρης αγάπης για τον εαυτό μας –στην πραγματικότητα, όμως, ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Ο νάρκισσος, έχει – συνήθως χωρίς να το συνειδητοποιεί- χαμηλή αυτοεκτίμηση, ακόμα και απέχθεια για τον εαυτό του. Και για να καταφέρει να τα παραβλέψει αυτά, μεγαλοποιεί τις επιτυχίες του, τη δύναμή του ή την ομορφιά του, και κομπάζει για τα χαρίσματά του».


«Ο ρόλος του ναρκισσισμού στον έρωτα έχει δύο πλευρές: τη θετική και την αρνητική. Από τα πρώτα χρόνια μας και σ’ όλη τη διάρκεια της ζωής μας, η αυτοεκτίμησή μας αναπτύσσεται όταν μας αγαπάνε –για αυτό και κάθε έρωτάς μας την επηρεάζει θετικά. Νιώθουμε ότι αξίζουμε, όταν ο έρωτάς μας βρει ανταπόκριση, και, αντίθετα, μειώνεται η αυτοεκτίμησή μας όταν τον απορρίψουν. Αφού, λοιπόν, είναι σημαντικό για εμάς να έχουμε υψηλή αυτοεκτίμηση για να αισθανόμαστε καλά, ο ναρκισσισμός μας θέτει σε ενέργεια διάφορους αμυντικούς μηχανισμούς με στόχο να την αυξήσει. Μια από τις σημαντικότερες άμυνες που συναντάμε στον έρωτα είναι η άμυνα της εξιδανίκευσης. Η συναισθηματική γενναιοδωρία, που νιώθουμε όταν είμαστε ερωτευμένοι, οφείλεται στην εξιδανίκευση του ερωτικού μας συντρόφου. Παραβλέπουμε τις ατέλειές του και πιστεύουμε ότι επιτέλους συναντήσαμε το τέλειο ταίρι μας που δεν θα μας προδώσει και δε θα μας εγκαταλείψει. Τιε περισσότερες φορές δεν γνωρίζουμε πραγματικά τον άνθρωπο που ερωτευόμαστε γιατί δεν έχουμε αρκετά δεδομένα…»

«Στην καλύτερη περίπτωση ερωτευόμαστε ένα στοιχείο του ερωτικού μας συντρόφου, περιορίζουμε το βλέμμα μας σ’ αυτό το στοιχείο και επιμένουμε ότι αυτό που βλέπουμε είναι ολόκληρο το άτομο…»  

Alon Gratch. (2005). Αν η αγάπη μπορούσε να σκεφτεί… Αθήνα: Εκδόσεις Θυμάρι, σελ. 45-48.