Κανόνας χωρίς συνέπειες, δεν είναι κανόνας

Ο κανόνας που δεν συνοδεύεται από συνέπειες, παύει να είναι κανόνας…

«Όταν οι γονείς οριοθετούν τις συνέπειες για μια πράξη, αλλά δεν καταφέρνουν να τις τηρήσουν, τότε εύλογα τα παιδιά θεωρούν ότι όλες οι συνέπειες των πράξεών τους είναι διαπραγματεύσιμες. Δηλαδή, οι συνέπειες μετατρέπονται σε εισηγήσεις, ευχές ή απειλές και οδηγούν ως συνήθως σε παιδιά που γκρινιάζουν και τσακώνονται για να διαπραγματευτούν αυτό που έχασαν. Για τους γονείς που θεωρούν ότι τους είναι δύσκολο να είναι σταθεροί στις συνέπειες που θέτουν, παρέχουμε πιο κάτω οδηγίες για το πώς θέτουμε και τηρούμε κανόνες, όρια και συνέπειες.

Οι κανόνες και οι συνέπειες θα πρέπει να έχουν ξεκάθαρα εκφραστεί πριν από οποιαδήποτε διαμάχη. Σε αντίθεση με αυτό που πιστεύουν οι γονείς, τα παιδιά έχουν ανάγκη από τα όρια και τους κανόνες. Νιώθουν άβολα με την υπερβολική δύναμη. Έχουν ανάγκη την οργάνωση και τη δομή. Απλά χρειάζεται να ξέρουν μέχρι που μπορούν να φτάσουν δοκιμάζοντας τα όρια των γονιών τους πριν εφαρμόσουν έναν κανόνα. Επίσης, έχουν ανάγκη να υφίστανται τις συνέπειες εάν ξεπεράσουν τα όρια που τους είναι χαραγμένα, γιατί διαφορετικά μπερδεύονται και εξισώνουν την γονεϊκή επιείκεια με απουσία ενδιαφέροντος.

Όσο πιο συγκεκριμένα είναι εκφρασμένος ο κανόνας, τόσο το καλύτερο». (σελ. 35-36).

Dolores, Curran. (2003). Κουραστήκατε να μαλώνετε με τα παιδιά σας; Αθήνα: Ωρίων, σελ. 35-45.