Αυστηρός, επικριτικός, αλλά τρομαγμένος

Με μάτια αυστηρά, επικριτικά, αλλά ταυτόχρονα τόσο τρομαγμένα.

«Γιατί μένεις σ’ αυτή την επιφανειακή αμυντική επιθετικότητα που δείχνουν τα μάτια μου και δεν κοιτάς πόση ανάγκη έχουν από λίγη αποδοχή και λίγο συναίσθημα;»

Πόσοι άνθρωποι γύρω μας δεν νιώθουν ακριβώς αυτό, κι ας μην ξέρουν πως ακριβώς να το εκφράσουν με λέξεις, πώς να το πουν; Ή μπορεί να ξέρουν, αλλά να διστάζουν και να φοβούνται. Όταν οι ίδιοι νιώθουν τρόμο και ταυτόχρονα έχουν μάθει να είναι επικριτικοί με τους άλλους, είναι πιθανό να νιώθουν ότι και οι άλλοι θα είναι επικριτικοί μαζί τους. Πώς, λοιπόν, να τολμήσουν να εκφράσουν πτυχές του πραγματικού τους εαυτού, τα αληθινά τους συναισθήματα; 

Είναι πιο εύκολο να συμπεριφέρονται ως επιθετικοί, ειρωνικοί, απόμακροι και αυστηροί με τους άλλους, παρά να χρειαστεί να δείξουν τα αδύναμα στοιχεία του χαρακτήρα τους. Συναντώντας έναν τέτοιο άνθρωπο θα μπορούσαμε αντί να εστιάσουμε στην επιθετικότητα που εκφράζει, να κοιτάξουμε βαθιά τα μάτια του και να δούμε τι κρύβουν αυτά. Μόνο τα μάτια μπορούν να μας δείξουν πως νιώθει κάποιος… πόσο χαρούμενος, πόσο λυπημένος, πόσο απογοητευμένος, πόσο ευτυχισμένος, πόσο απελπισμένος είναι στη ζωή του. 

Είναι επιλογή μας πώς θα συμπεριφερθούμε σε κάποιον και πώς θα αντιδράσουμε απέναντί του όταν βλέπουμε πως αμύνεται ή αντιδρά επιθετικά, με εμφανείς ή καλυμμένους τρόπους. Είναι σημαντικό να έχουμε στο μυαλό μας πως κάποιος μπορεί να βρίσκεται σε άμυνα ακόμη και όταν εμείς εκφράζουμε θετικές συμπεριφορές απέναντί του.

Δεν είμαστε υποχρεωμένοι να ασχοληθούμε με κανέναν, όταν όμως το επιθυμούμε μπορούμε να κοιτάξουμε βαθύτερα στα μάτια και να αναζητήσουμε τους λόγους που κάποιος είναι αυστηρός και επικριτικός, ειρωνικός ή αμυντικά επιθετικός, αλλά κατά βάθος είναι τρομαγμένος και φοβισμένος, νιώθοντας τον φόβο της απόρριψης ή μια διαρκή απειλή. 

«Γιατί μένεις σ’ αυτή την επιφανειακή αμυντική επιθετικότητα που δείχνουν τα μάτια μου και δεν κοιτάς πόση ανάγκη έχουν από λίγη αποδοχή και λίγο συναίσθημα;»

Ίσως δεν θα ακούσουμε ποτέ ευθέως αυτή την ερώτηση, όμως, μπορούμε να «εκπαιδεύσουμε» τον εαυτό μας ώστε να είμαστε σε θέση να δείξουμε στον σημαντικό Άλλο απέναντί μας τη δική μας απάντηση: «Μπορώ να σε κοιτάξω βαθιά στα μάτια, να ‘αγνοήσω’ τη συμπεριφορά σου και τα λόγια σου και να παραμείνω μόνο σε αυτό το βλέμμα.. το πονεμένο βλέμμα, που ζητά παρηγοριά, αναγνώριση, ενδιαφέρον, συναισθήματα…».  «Μπορώ να σε κοιτάξω βαθιά στα μάτια και να μείνω σε όσα μου λένε, χωρίς λόγια, σιωπηλά…, αρκεί να θέλεις κι εσύ να στρέψεις το βλέμμα μου προς εμένα και να δεχτείς αυτή τη σιωπηλή επικοινωνία, που αγγίζει τα όρια της συνομωσίας».