Οι άνθρωποι αλλάζουν και αλλάζεις κι εσύ… κι αυτό μερικές φορές σου φαίνεται τόσο τρομακτικό, τόσο
ανεξέλεγκτο και σε γεμίζει με μια αβεβαιότητα για το μέλλον. Αλλαγές… πόσο τις
μισείς… τα πράγματα γύρω σου διαρκώς να μεταβάλλονται κι εσύ να προσπαθείς να
βρεις τις σταθερές σου, τα σταθερά πρόσωπα αναφοράς, τις σταθερές καταστάσεις.
Και περνώντας τα χρόνια ανακαλύπτεις όλο και περισσότερο, με λύπη και αγωνία,
ότι τα πράγματα γύρω μας διαρκώς αλλάζουν… το ίδιο και οι άνθρωποι… το ίδιο κι
εμείς…
Και καλούμαστε να διαλέξουμε
ανάμεσα σε δύο μονοπάτια, από τη μια προσαρμοζόμαστε και προχωράμε ή από την
άλλη εμμένουμε στο παρελθόν, κολλημένοι στις αναμνήσεις, παρατηρώντας τους
άλλους να προχωράνε ενώ εμείς μένουμε να παλεύουμε με τα φαντάσματα και τις
σκιές του παρελθόντος. Το δεύτερο μονοπάτι δεν είναι και τόσο ευχάριστο. Είναι
δύσβατο γεμάτο από απογοητεύσεις, τελειωμένες αναμνήσεις, πικρίες και λάθη που
αναμασάμε κάνοντάς τα μέρος της τρέχουσας πραγματικότητας που μας περιβάλλει. 
Είναι σαν να έχουμε να διαλέξουμε
ανάμεσα στο μονοπάτι της λογικής και το μονοπάτι του συναισθήματος. Το μονοπάτι
της λογικής μας ενθαρρύνει να προχωρήσουμε, να προσαρμοστούμε και να βρούμε
ανθρώπους που θα προσαρμοστούν σε εμάς, στις ανάγκες μας και στα θέλω μας. Το
μονοπάτι του συναισθήματος μας φαίνεται πιο οικείο και νιώθουμε ότι μας
υπόσχεται μια συνέχεια όσων ζήσαμε στο παρελθόν, μας βοηθάει να ζήσουμε με την
ψευδαίσθηση ότι τα πράγματα θα γίνουν όπως πριν ή ίσως και καλύτερα από πριν… 
Παπαδοπούλου
Ελένη- Ψυχολόγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου