Προειδοποιητικές ενδείξεις πριν το ΔΙΑζύγιο

«Η ζωή είναι δράση και διακοπή, αναμονή και ανάπαυση και μετά πάλι δράση, αλλά με διαφορετικό τρόπο. 

Καθώς οι ζωές όλων μας κινούνται συνεχώς προς τα εμπρός, το ίδιο συμβαίνει και με τις ανθρώπινες σχέσεις. Κι ο γάμος είναι μια ανθρώπινη σχέση και μάλιστα ιδιαίτερα δυναμική και κινητική. Στη διάρκεια της ζωής μας αλλάζουμε, όπως αλλάζει κι ο τρόπος που μας αντιμετωπίζει ο σύντροφός μας- μερικές φορές, μάλιστα, αλλάζουμε τόσο πολύ, που εκείνος νιώθει προδομένος και πληγωμένος. ‘’Δεν είσαι πια ο άνθρωπος που παντρεύτηκα!’’, είναι η συνηθισμένη κραυγή αγωνίας ενός πληγωμένου ατόμου, που πιστεύει πως ο/η σύζυγος του υπαναχώρησε  στις αρχικές συμφωνίες τους, κάτι που έχει συνήθως ως αποτέλεσμα πικρίες και καβγάδες.

Στη διάρκεια μιας τέτοιας διαδικασίας, το διαζύγιο μπορεί να συμβεί οποιαδήποτε στιγμή, αν και υπάρχουν ορισμένες στιγμές και καμπές, όπου η κατάρρευση του γάμου φαίνεται πιο πιθανή» (σελ. 29).

«Ένας γάμος μπορεί να πεθάνει είτε από συναισθηματική ασιτία, είτε από την εμπόλεμη κατάσταση που δημιουργούν οι συνεχείς φιλονικίες. Δεν αποκλείεται, όμως, ένας γάμος να είναι νεκρός επειδή, απλούστατα, δεν έζησε ποτέ. Μια ανύπαρκτη, ή ετοιμοθάνατη σχέση μπορεί να αγνοηθεί, ή να γίνει ανεκτή, για καιρό. Κάποια στιγμή, όμως, η πραγματικότητα δεν μπορεί να αγνοηθεί άλλο και η κατάσταση θα γίνει εκρηκτική. Αυτό θα συμβεί, αργά ή γρήγορα, ανάλογα με τις προσδοκίες που έχουν οι σύζυγοι από τον γάμο, ή ανάλογα με το πόσο ισχυρή είναι η αίσθηση του καθήκοντος του καθενός απ’ αυτούς» (σελ. 37).

«Μια συζυγική σχέση χωρίς επικοινωνία μοιάζει με έναν εγκέφαλο, ο οποίος δεν παίρνει το οξυγόνο που του χρειάζεται: αυτή η έλλειψη θα προκαλέσει ανεπανόρθωτο τραύμα και ο εγκέφαλος θα πεθάνει, ή το άτομο θα ζήσει σαν φυτό. Το ίδιο θα συμβεί και με τον γάμο που, αν διατηρηθεί, θα είναι ένα άδειο δοχείο, που υπάρχει πια από συνήθεια, ή για χατίρι των παιδιών. Η πικρή αλήθεια είναι πως τα ζευγάρια πρέπει να παίρνουν την απόφαση να επικοινωνούν, ή αλλιώς να διακόπτουν οριστικά τη σχέση τους» (σελ. 39). 

«Η αληθινή επικοινωνία είναι να δείχνουμε και να μοιραζόμαστε τον πραγματικό εαυτό μας, κάτι όμως που προϋποθέτει γνώση και παραδοχή του: δυστυχώς, δεν νιώθουν όλοι αρκετή αυτοπεποίθηση, ούτε έχουν αρκετή επίγνωση των συναισθημάτων κι συγκινήσεών τους, για να μπορούν να το κάνουν. Η επικοινωνία είναι μια δεξιότητα που, ιδανικά, θα έπρεπε ο καθένας να μαθαίνει στο σπίτι όπου γεννήθηκε, αφού δεν είναι έμφυτη» (σελ. 39).  

Απόσπασμα από το βιβλίο: Μαίρη Κιρκ. (2002). ΔΙΑζύγιο. Το οδυνηρό πέρασμα από τον έγγαμο βό στον μη έγγαμο και... η ζωή συνεχίζεται. Αθήνα: Άγκυρα, σελ. 13-49.

Εξομολογήσεις γυναικών για το σεξ

«Πολλά γράφτηκαν για τη γυναικεία σεξουαλικότητα. Πολλές έρευνες και ερμηνείες από πολλούς ειδικούς (κυρίως άντρες). Τώρα, οι γυναίκες, με τα αποκαλυπτικά γράμματά τους, κλείνουν την πόρτα στην περίοδο των ερμηνειών από άλλους και ανοίγουν τη δική τους πόρτα- αυτήν που ήταν για αιώνες κλειστή από την αντρική ‘υπεροχή’. 

Ένας ολόκληρος άγνωστος κόσμος, γεμάτος από τα πιο ευφάνταστα και δημιουργικά σεξουαλικά όνειρα, με μια απρόσμενη δυναμική – τη γυναικεία δυναμική- έρχεται να κατακτήσει το ιστορικό δικαίωμα του να έχει τον δικό του λόγο, να εκφράσει και να πραγματοποιήσει τις δικές του πολύπλευρες επιθυμίες, γύρω από το σεξ, τον έρωτα και τις σχέσεις των δύο φύλων. ‘Η αποκάλυψη αυτή τρομάζει’, είπαν μερικοί- και είχαν δίκιο.

Και τώρα τι γίνεται; Πώς θα αντιδράσει η πατριαρχική κοινωνία; Θα σπεύσει να ‘θεραπεύσει’ μήπως αυτές τις γυναίκες με τις ‘παράνομες’ επιθυμίες; Θα προσπαθήσει μήπως να τις ‘σώσει’; Κατά τα φαινόμενα, δύο λύσεις έχει μπροστά του ο κόσμος των αντρών;

-‘Η να καταστρέψει, να εξαφανίσει αμέσως αυτό το βιβλίο- αποκάλυψη, διατηρώντας τα ‘προνόμιά’ του για όσον καιρό ακόμα μπορεί.

‘Ή να το κάνει ευαγγέλιο στη νέα- την ισότιμη ερωτική του συμπεριφορά».

(Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου).

Ένα βιβλίο που γράφτηκε τη δεκαετία του 1980 και ακόμη και σήμερα μας ακούγεται αρκετά τολμηρό. Τελικά, έχουμε προχωρήσει και έχουμε γίνει μια ισότιμη κοινωνία με ισότιμες σχέσεις ή τα κατάλοιπα του παρελθόντος μας ακολουθούν;

Από τον πρόλογο του βιβλίου:

«Γράμματα από γυναίκες… Έχω στοίβες στο γραφείο μου. Γεμάτο καθημερινά το γραμματοκιβώτιό μου. Με συγκινούν, με εξοργίζουν, με κάνουν να γελάω, με κάνουν να κλαίω, με γεμίζουν άγχος. Με ρωτούν ή με κάνουν να αναρωτιέμαι. Με καταπιέζουν. Κοντολογίς με προκαλούν και για αυτό τα αγαπάω τόσο πολύ. Πραγματικά, έχω παρατηρήσει πως στη ζωή μου είναι η μη εγκατάσταση σε έναν συγκεκριμένο χώρο που με κάνει να προοδεύω, που με πλουτίζει, με κάνει ευτυχισμένη. 

Τα γράμματα αυτού του βιβλίου δεν απευθύνονται σε μένα. Απευθύνονται στο F Magazine, στάλθηκαν εξαιτίας μιας έρευνας για τη σεξουαλικότητα των γυναικών στη Γαλλία».

Πώς ονειρεύονται και πώς ζούνε τη σεξουαλικότητά τους οι Γαλλίδες σήμερα. Η γεύση ή η στέρηση από ‘νόμιμες’ και ‘παράνομες’ επιθυμίες.

Βιβλίο:

Εξομολογήσεις γυναικών για τον έρωτα και το σεξ. Προλογίζει η Μαρί Καρντινάλ. Αθήνα, Θυμάρι, 1984. Η πολύκροτη έρευνα του “F” Magazine.

    

Το αίσθημα της πατρότητας

«Το μητρικό αίσθημα ξεκινάει από μια δυϊκή σχέση, το πατρικό αίσθημα ξεκινάει από μια τριαδική σχέση.

Μια γυναίκα μπορεί να είναι μάνα χωρίς ν’ αγαπάει τον άντρα της.

Ένας άντρας δεν μπορεί να είναι πατέρας παρά μόνο αν αγαπάει τη γυναίκα του ή τη μάνα του παιδιού του.

Πρόκειται για μια διαβεβαίωση κάπως παράδοξη και υπερβολικά κατηγορηματική. Τα προσπαθήσουμε να τη δικαιολογήσουμε. Θα προσπαθήσουμε να αποδείξουμε πως η επεξεργασία του πατρικού αισθήματος περνάει αναγκαστικά από τη μεσολάβηση του έρωτα του μελλοντικού πατέρα για τη γυναίκα του, για τη μάνα του παιδιού του. 

Θα μπορούσαμε να προσέξουμε κιόλας πως οι ‘ανύπαντροι πατέρες’ είναι ένα είδος σπάνιο.

Οι ‘ανύπαντρες μανάδες’ με την ύπαρξη τους ενισχύουν την άποψή μας: ένας άντρας μπορεί να ‘κάνει’ ένα παιδί σε μια γυναίκα χωρίς να ενδιαφερθεί καθόλου για αυτό το μελλοντικό παιδί. Η ενδεχόμενη ψυχοσυναισθηματική σχέση του με αυτό το παιδί εξαρτάται από την ψυχοσυναισθηματική του σχέση με τη μελλοντική μάνα. 

Κάτι παραπάνω, είναι εξαίρεση ένας άντρας μόνος να υιοθετήσει ένα παιδί. Σε ορισμένες περιστάσεις ένας άντρας μπορεί να αφοσιωθεί σε ένα παιδί που συναντάει και να γίνει ο πατέρας του. Πρόκειται όμως για μια εξαιρετικά σπάνια κατάσταση και θα ήταν ενδιαφέρον να αναλύσουμε τις αιτιάσεις αυτού του άντρα που γίνεται ‘πατέρας’ για να ξεφύγει από τη μοναξιά» (σελ. 84-85).

Απόσπασμα από το βιβλίο "Ο ρόλος του πατέρα στην οικογένεια" του Μπερνάρ Μυλντορφ, Εκδόσεις Οδυσσέας, 1977, σελ. 81-94.

Αγάπη: το αλάτι που νοστιμεύει τη ζωή…

* Από Παπαδόπουλο Βαγγέλη, Κοινωνικό Λειτουργό

 

Αγάπη… έχουμε σκεφτεί ποτέ τι σημαίνει; 

Όλοι έχουμε την εντύπωση ότι ξέρουμε να αγαπάμε γιατί έτσι μας το έδειξαν ή μας το είπανε… όμως, κατά πόσο είμαστε σίγουροι ότι μας το έδειξαν ή μας το είπανε σωστά; Είμαστε σίγουροι ότι έχουμε την ικανότητα ν’ αγαπήσουμε δυνατά και αληθινά τόσο, ώστε να νιώσουμε ότι έχουμε γίνει ένα με τον άνθρωπό μας; Ότι πονάμε με τον πόνο του ή χαιρόμαστε ουσιαστικά με τη χαρά του; 

Πολλοί στον κόσμο που ζούμε έχουν μπερδέψει τον έρωτα και το πάθος με την αγάπη και όλα αυτά τα αρχέγονα συναισθήματα που οδήγησαν τον άνθρωπο στη διαιώνιση του είδους μέσω της αναπαραγωγικής διαδικασίας. Ποιο είναι όμως στ’ αλήθεια το νόημα της λέξης αγάπη; Πολλά έχουν ειπωθεί από ανθρώπους των γραμμάτων, των τεχνών και της φιλοσοφίας, αλλά το πραγματικό νόημα κρύβεται στην απλή παρατήρηση καθημερινών ανθρώπων, που μπορεί να είναι λόγου χάρη το ζευγάρι της διπλανής πόρτας ή ακόμη ένας άστεγος που ζει σε χαρτόκουτο στην άκρη της πόλης μακριά από όλους με μόνη συντροφιά έναν πιστό φίλο, το σκυλάκι του.

Όλα αυτά που ανέφερα πιο πάνω, δεν έχουν καμία βάση όμως, αν δεν μπορείς να δεις με τα μάτια της καρδιάς, πράγμα σπάνιο στη σημερινή κοινωνία όπου ζούμε διότι με όλη αυτή την τεχνολογία που μας βοήθησε αρκετά σε όλους τους τομείς, είχε τη χειρότερη επίπτωση, αφού τύφλωσε τα μάτια της καρδιάς μας και έτσι δεν μπορούμε να δούμε ποιο είναι το νόημα της ζωής και πώς θα μπορούσαμε να αγαπάμε αληθινά. 

Πλέον όλοι έχουμε γίνει έρμαια της τεχνολογίας και του χρήματος και προσπαθούμε να γεμίσουμε αυτό το τεράστιο κενό της ανύπαρκτης αγάπης με ψεύτικες ανάγκες, όπως ακριβά αυτοκίνητα, τεράστια σπίτια και φανταχτερά ρούχα. Βαφτίσαμε τον έρωτα και το σεξ σε αγάπη και αφήνουμε να περνάει έτσι γρήγορα και μάταια η ζωή μας, χωρίς να αναρωτηθούμε ποτέ γιατί να μη ζήσουμε με το αληθινό νόημα της ζωής, την αγάπη, που είναι σαν το αλάτι στο φαγητό, δε φαίνεται αλλά δίνει νοστιμιά. Προσοχή όμως, κάθε τι με μέτρο, γιατί αν θα ρίξουμε περισσότερο αλάτι στο φαγητό δε θα τρώγεται… το ίδιο μπορεί να συμβεί και με την αγάπη… σε μεγάλες δόσεις αντί η αγάπη να νοστιμεύει τη ζωή, την κάνει αφόρητη…  

Η αγάπη φαίνεται στη συμπεριφορά μας, σε όλα, ακόμη και στο πρόσωπό μας, δεν είναι απλά στιγμές, είναι τρόπος ζωής, είναι η ίδια η ζωή. Μας κατευθύνει σε όλα, από τον τρόπο που θα φιλήσουμε ένα αγαπημένο πρόσωπό μας, μέχρι και τον τρόπο που θα συμπεριφερθούμε σε έναν άγνωστο διαβάτη, που θα μας ρωτήσει κάποια πληροφορία.   

   

Όλα αυτά που προανέφερα, προκύπτουν από το στοιχείο της αγάπης η οποία είναι μια εσωτερική δύναμη, που πηγάζει από την καρδιά μας, χωρίς να λειτουργεί ανταποδοτικά σε σχέση με το τι αντάλλαγμα θα πάρω. Έτσι αισθανόμαστε εμείς: όσο δίνουμε αγάπη από καρδιάς, τόσο γινόμαστε πιο όμορφοι και γεμίζουμε αγάπη, παρά αδειάζουμε όπως νομίζουν οι περισσότεροι. 

 

Παπαδόπουλος Βαγγέλης, Κοινωνικός Λειτουργός

papevag90@yahoo.gr