Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή…

Δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να ερωτευτούμε, να αγαπηθούμε, να ευτυχήσουμε, να χωρίσουμε, να προχωρήσουμε, να ρισκάρουμε, να πάμε προς τα όνειρά μας. Όχι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή γιατί ξέρεις υπάρχουν τόσα τώρα στο μυαλό μου, με απασχολούν τόσα πράγματα, με δυστυχούν τόσα προβλήματα… πού χρόνος να αφιερώσω στα άλλα, πού χρόνος να κοιτάξω και λίγο τον εαυτό μου… ; Όχι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή αυτή για μένα. Όλα είναι τόσο ρευστά, τόσο αβέβαια, τόσο μπερδεμένα… τόσο απαιτητικά.

Όχι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή, γιατί δεν έχω καθόλου κουράγιο, κανένα ψυχικό απόθεμα, καμία διάθεση και δεν το συζητώ για τον άψυχο ενθουσιασμό μου. Όχι δεν είναι η κατάλληλη στιγμή…    

Θα περιμένω… να μπει η ζωή μου σε μια τάξη, να ηρεμήσουν λίγο τα συναισθηματικά μου, να κατασταλάξω σε μια δουλειά… να σιγουρευτώ για το τι θέλω… να γίνουν όλα πιο ομαλά και ήρεμα και τότε… θα αποφασίσω να προσπαθήσω, να θέσω στόχους, να ευτυχήσω, να γίνω αυτό που θέλω, να γίνω όπως θέλω… Δεν ήρθε, όμως, ακόμα η κατάλληλη στιγμή… 

Πόσες φορές δεν έχουμε αφήσει να περνούν οι στιγμές και ο χρόνος και εμείς να βρισκόμαστε στην ίδια κατάσταση, στο ίδιο σημείο, απλά περιμένοντας… περιμένοντας για αυτή τη στιγμή… την κατάλληλη στιγμή, η οποία δεν έρχεται ποτέ. Μήπως τελικά δεν είναι η κατάλληλη στιγμή που μας φταίει και αναβάλλουμε να ζήσουμε…; Περιμένουμε μια ευκαιρία, για την οποία δεν είμαστε σίγουροι ότι θα την έχουμε, καθώς δεν είναι κάτι το δεδομένο. Ίσως να μας παρουσιαστεί, ίσως και όχι… Και πώς είμαστε σίγουροι ότι τα πράγματα αργότερα θα μπουν σε μια σειρά και ότι όλα τα προβλήματα θα λυθούν; Πώς; Ως διά μαγείας; 

Οπότε, μήπως το να περιμένουμε ουσιαστικά είναι μια υπεκφυγή του να έρθουμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας και με τα πραγματικά προβλήματα; Αν δεν τα αντιμετωπίσουμε όλα όσα μας απασχολούν πώς θα τα λύσουμε; Απλά και μόνο περιμένοντας;

Χάνουμε την επαφή με τον ίδιο μας τον εαυτό, καθώς αναβάλλουμε τους στόχους, αναβάλλουμε τα όνειρά μας, αναβάλλουμε το όραμα που έχουμε για εμάς τους ίδιους, αλλά και για τους σημαντικούς άλλους που μας περιβάλλουν. 

Συνεπώς, δεν είναι η κατάλληλη στιγμή για στόχους, όνειρα και οράματα… δεν είναι η κατάλληλη στιγμή να τα πούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό… Έτσι γινόμαστε τελείως αποξενωμένοι και αλλοτριωμένοι από τον ίδιο μας τον εαυτό αλλά και από την ίδια την πραγματικότητα… αντί να ονειρευτούμε ονειροβατούμε… και προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας, χωρίς να κάνουμε κάτι όμως, ότι το μέλλον είναι προδιαγεγραμμένο και σίγουρο… Εξάλλου, δεν έχει φτάσει ακόμη η κατάλληλη στιγμή για να ασχοληθούμε με όλα όσα μας αφορούν… 

Για πόσο ακόμη θα λέμε ψέματα στον ίδιο μας τον εαυτό; Τελικά, όπως λένε είναι προτιμότερο να ζεις μέσα σε ένα όμορφο ψέμα… παρά μέσα σε μια πικρή και «πληγωτική» αλήθεια…

Για πόσο ακόμα θα κοιτάμε τις πληγές;

Στη ζωή συναντάμε κάποιους ανθρώπους που θα μας πληγώσουν και δε θα μας εκτιμήσουν… που θα μας δώσουν υποσχέσεις και θα μας καλλιεργήσουν τις προσδοκίες μας… που δε θα είναι ποτέ εδώ για εμάς… που θα μας οδηγήσουν σε μια αρνητική εικόνα εαυτού… 

Πόσο μένουμε και παλεύουμε για αυτές τις σχέσεις; Πόσο εύκολα μπορεί να αναγνωριστεί αυτή η κατάσταση; Και τι κάνουμε όταν βλέπουμε ότι δεν έχει καμία πρόθεση να ακούσει τις ανάγκες μας, τα θέλω μας, τον εαυτό μας;

Υπάρχουν δύο αντίθετες μεταξύ τους οπτικές. Η μια υποστηρίζει ότι είναι καλό να μην παραιτούμαστε και να παραμένουμε και να παλεύουμε όσο αντέχουμε αγνοώντας πληγές και τραύματα που φέρουμε. Η άλλη υποστηρίζει ότι δίνουμε κάποιες ευκαιρίες σε μια σχέση, αλλά όταν βλέπουμε ότι τα αρνητικά είναι περισσότερα από τα θετικά τότε παίρνουμε την απόφαση ή τουλάχιστον οφείλουμε στον εαυτό μας να σηκωθούμε να φύγουμε από αυτή τη σχέση. Φυγή δε σημαίνει παραίτηση, δε σημαίνει προδοσία ή εγκατάλειψη. Μετά από πολλές ευκαιρίες που δώσαμε στον άλλο κι έπεσαν στο κενό φυγή σημαίνει σεβασμός και αγάπη προς τον εαυτό μας. Οφείλουμε στον εαυτό μας να κάνουμε κάτι για να αλλάξουμε αυτή την κατάσταση. Και όταν δεν αλλάζει η κατάσταση, τότε αλλάζουμε τη σχέση, αλλά όταν η σχέση δεν αλλάζει, τότε διαλύουμε τη σχέση, την αφήνουμε για πάντα στο παρελθόν μας.

Κι αυτό ίσως να μη γίνεται σ’ όλες τις σχέσεις της ζωής μας, για παράδειγμα δεν μπορούμε να φύγουμε από μια πολύ κοντινή σχέση, π.χ. από τη γονεϊκή σχέση… είναι η επιλογή μας, όμως μπορούμε να φροντίσουμε να κρατήσουμε συναισθηματικές αποστάσεις από τέτοιες σχέσεις…

Και ούτε αυτό είναι εύκολο, είναι μια ακόμη δύσκολη πρόκληση με την οποία ερχόμαστε αντιμέτωποι. Ξέρουμε ή προσπαθούμε να δούμε τι μας προκαλεί αυτή η σχέση, πώς μας επηρεάζει και στη συνέχεια αρχίζουμε να θέτουμε εσωτερικά και εξωτερικά διαφορετικά όρια. Δυστυχώς δεν είναι όλες οι σχέσεις όπως θέλουμε και δεν είναι κι αυτός ο κόσμος μαγικά- ιδανικά πλασμένος. Πριν προσγειωθούμε απότομα στην πραγματικότητα των «σχέσεων ζωής» που έχουμε ας βάλουμε στο μικροσκόπιο την κάθε σχέση μας, θέτοντας σε αμφισβήτηση όλα όσα κτίσαμε και βλέποντας τις πραγματικές της διαστάσεις.    

Οι σχέσεις μας και η διάρκεια των προβληματικών μας σχέσεων, η διατήρηση δηλαδή αυτών των σχέσεων, εξαρτάται από τις δικές μας επιλογές. Από εμάς εξαρτάται αν θα καλλιεργήσουμε τα εγωιστικά ή τα μαζοχιστικά στοιχεία του χαρακτήρα μας, αν θα προστατεύσουμε τον εαυτό μας ή θα σερνόμαστε πίσω από κατεστραμμένες σχέσεις, με αποτέλεσμα να λυπούμαστε εμείς οι ίδιοι τον εαυτό μας, αλλά και να μας λυπούνται οι άλλοι. Και το τέλος μιας τέτοιας προβληματικής σχέσης δε σημαίνει ότι την επόμενη ημέρα είμαστε μια χαρά… Όλα όσα βιώνουμε μέσα σε μια σχέση, τα κουβαλάμε μαζί μας… ένα βαρύ φορτίο στην πλάτη μας… που μας τραβάει προς τα πίσω ή μας κρατάει στάσιμους… Από εμάς εξαρτάται το πόσο σύντομα θα καταφέρουμε να προχωρήσουμε μπροστά… 

Ας πάρουμε μια απόφαση: Για πόσο ακόμα θα κοιτάμε τις πληγές μας ενώ ξέρουμε ότι δε μπορούμε να κάνουμε τίποτα για αυτές; Για πόσο ακόμα θα παραμείνουμε απασχολημένοι με τις πληγές που σιγά- σιγά και με τον καιρό θα επουλωθούν, αλλά τα σημάδια θα είναι πάντα εδώ; Αν έχουμε σκοπό να μείνουμε και να κοιτάμε τα σημάδια μας για πάντα… ουσιαστικά χάνουμε το τώρα και αφήνουμε το παρελθόν και τις επιλογές που είχαμε κάνει τότε να κυριαρχούν πάνω μας και να καθορίζουν το παρόν και να προδιαγράφουν το μέλλον. Για πόσο ακόμα θα κοιτάμε τις πληγές μας;      

Sexting: Μια μόδα με απρόβλεπτες συνέπειες

«Όλοι ξέρουμε ότι τα σημερινά παιδιά μεγαλώνουν περιτριγυρισμένα από εικόνες και μηνύματα σεξουαλικού περιεχομένου, καθώς και ότι δεν υπάρχει τρόπος για να τα προφυλάξουμε εντελώς από το μιντιακό περιβάλλον των είκοσι τεσσάρων ωρών το εικοσιτετράωρο και των επτά ημερών την εβδομάδα. Πολλές από τις εικόνες αυτές έχουν μοναδικό σκοπό να σοκάρουν, άλλες προβάλλουν απροκάλυπτο σεξ, ενώ το σεξουαλικό χιούμορ είναι ο στυλοβάτης της εφηβικής ψυχαγωγίας. Στη σημερινή ψηφιακή εποχή, ο οποιοσδήποτε μπορεί να δημιουργήσει μιντιακό περιεχόμενο, για αυτό και είναι σχεδόν αδύνατο να αποφύγεις το πορνό στο ίντερνετ. Τα παιδιά είναι από τη φύση τους περίεργα, και η λέξη «πορνό» είναι η πέμπτη πιο δημοφιλής αναζήτηση στο ίντερνετ στα παιδιά ηλικίας έξι ετών και πάνω. Τα δικά μου παιδιά έχουν δεχτεί spam πορνογραφικού περιεχομένου, καθώς και αναδυόμενες διαφημίσεις για πορνογραφικές ιστοσελίδες χωρίς να έχουν κάνει καμία τέτοια αναζήτηση. Εξυπακούεται ότι αυτό το πράγμα είναι εντελώς ανεπιθύμητη και άδικη εισβολή στην παιδική τους ηλικία» (σελ. 115).

«Η ανοησία κάποιων δεκατριάχρονων να στέλνουν γυμνές φωτογραφίες τους με τα κινητά τηλέφωνα ή μέσω του ίντερνετ με αφήνει πάντα άφωνο. Ωστόσο, αν αναλογιστούμε ότι τα παιδιά μας βομβαρδίζονται σε ολοένα και πιο τρυφερή ηλικία από υπερ-σεξουαλικοποιημένα μηνύματα και εικόνες, τότε ίσως να μην είναι και τόσο παράξενο αυτό. Σκεφτείτε τη σωρευτική επίδραση των σεξουαλικών εικόνων που βλέπουν ακόμα και μικρά παιδιά σε διαφημίσεις, τηλεοπτικές εκπομπές, κινηματογραφικές ταινίες και μουσικά βίντεο, καθώς και τη διαδικτυακή πορνογραφία στην οποία μπορεί να εκτεθούν, τυχαία ή μη, στο ίντερνετ» (σελ. 125).

«Τα παιδιά μας εκτίθενται από ολοένα και μικρότερη ηλικία σε μεγάλο αριθμό σεξουαλικών εικόνων, με αποτέλεσμα η ανταλλαγή τέτοιων ακατάλληλων μηνυμάτων να είναι απλώς η λογική προέκταση του φαινόμενου. Ακούμε πλέον ανάλογα περιστατικά για παιδιά της πέμπτης ή έκτης δημοτικού. Αν σκεφτείτε ότι το Youtube είναι ο πιο δημοφιλής ιστότοπος με βίντεο για παιδιά ηλικίας δύο έως έντεκα ετών, καθώς και ότι πολλά παιδιά της τρίτης δημοτικού έχουν πλέον κινητά τηλέφωνα με βιντεοκάμερα, τότε η αύξηση του sexting φαντάζει ως η ριψοκίνδυνη μεν, αλλά και η απόλυτα λογική εξέλιξη των τάσεων της γενικότερης κουλτούρας της εποχής μας» (σελ. 125-126).

   

Αφήγηση από το βιβλίο: Το Facebook στη ζωή των παιδιών μας του Τζέιμς Π. Στάιερ. Αθήνα: Μίνωας, 2013, σελ. 110-123.

Το Facebook και οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν για τα παιδιά

«Το ζήτημα της ιδιωτικότητας μπορεί να διαχωριστεί σε δύο βασικά και σχετικά μέρη.

Πρώτον, αυτό που στην Common Sense ορίζουμε ως πρόβλημα της αυτοαποκάλυψης πριν τον αυτοστοχασμό. Οι νέοι άνθρωποι, όπως και πάρα πολλοί ενήλικες, συνηθίζουν πλέον να αναρτούν και να μοιράζονται ιδιωτικές, προσωπικές πληροφορίες και απόψεις σε πλατφόρμες, όπως το Facebook και το Twitter δίχως να αναλογιστούν πλήρως τις ενδεχόμενες συνέπειες, οι οποίες μπορεί να είναι καταστροφικές.

Δεύτερον, τα βασικά επιχειρηματικά μοντέλα και οι στρατηγικές πολλών από τους κορυφαίους παγκόσμιους τεχνολογικούς κολοσσούς εστιάζουν στην ανεύρεση και συγκέντρωση προσωπικών δεδομένων και πληροφοριών από τους καταναλωτές. Παρακολουθούν τα κλικ που κάνετε με το ποντίκι σας και καταγράφουν τις προτιμήσεις σας. Πρωταρχικός στόχος είναι να χρησιμοποιήσουν ή να πουλήσουν αυτά τα προσωπικά δεδομένα με το αζημίωτο συχνά σε διαφημιστές ή άλλους υπεύθυνους προώθησης. Ένας άλλος στόχος τους είναι να παρέχουν πιο προσωποποιημένες προσφορές κομμένες και ραμμένες στα ενδιαφέροντά σας» (σελ. 83-84).

Αφήγηση από το βιβλίο: Το Facebook στη ζωή των παιδιών μας του Τζέιμς Π. Στάιερ. Αθήνα: Μίνωας, 2013, σελ. 77-109.