Όλα αλλάζουν… στη ζωή μας...

Όλες οι αλλαγές, ακόμα και οι πιο επιθυμητές, κρύβουν μια μελαγχολία, επειδή αυτό που αφήνουμε πίσω μας είναι μέρος του εαυτού μας. Πρέπει να αποδεχτούμε το τέλος μιας ζωής, προτού μπορέσουμε να δεχτούμε μια άλλη.

Anatole France, The Crime of Sylvestre Bonnard.

Η ζωή μας περιλαμβάνει διαρκώς αλλαγές, αλλαγές που επιθυμούμε και αλλαγές που δεν θέλουμε ούτε να σκεφτούμε… Οι αλλαγές είτε θετικές είτε αρνητικές απαιτούν από εμάς να προσαρμοστούμε, να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα, να αλλάξουμε τον τρόπο που ζούμε ή που βλέπουμε τα πράγματα, να αλλάξουμε κάποιες πτυχές του εαυτού μας. Μέσα από τις αλλαγές που συμβαίνουν με ή χωρίς τη δική μας επιλογή ή συμβολή έχουμε την ευκαιρία να αλλάξουμε, να εξελιχθούμε σαν άνθρωποι. Οι αλλαγές δεν είναι εύκολες γιατί πάντα απαιτούν από εμάς να αλλάξουμε κάποια πράγματα, για τα οποία ίσως να μην είμαστε έτοιμοι για αυτά τη δεδομένη στιγμή.

Όταν οι αλλαγές δεν είναι δική μας επιλογή μπορεί να είναι επώδυνες ή δύσκολες, μπορεί να εμπεριέχουν θλίψη και στεναχώρια, απογοήτευση και οδύνη. Κάποιες φορές όμως ακόμη και όταν μια αλλαγή δεν μας είναι ευχάριστη ή επιθυμητή θα πρέπει να σκεφτούμε τα θετικά και τα αρνητικά που περιλαμβάνει. Όταν για παράδειγμα είμαστε μέσα σε μια κακοποιητική για εμάς σχέση είναι προτιμότερο να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες που μας προκαλεί αυτή η αλλαγή, παρά να ερχόμαστε διαρκώς αντιμέτωποι με τις δυσκολίες που μας δημιουργεί αυτή η σχέση. Επομένως, είναι σημαντικό να αξιολογήσουμε τα οφέλη που έχει μια αλλαγή, ακόμη και όταν νιώθουμε ότι μας ξεβολεύει ή όταν νιώθουμε φόβο να προχωρήσουμε σε κάτι άλλο, σε κάτι διαφορετικό από την τωρινή κατάσταση.

 

Αν παρατηρήσουμε τη ζωή μας και τη ζωή των άλλων γύρω μας θα συνειδητοποιήσουμε ότι όλα αλλάζουν με γρήγορους ρυθμούς… ο βαθμός στον οποίο εμείς προσαρμοζόμαστε σε αυτές τις αλλαγές έχει να κάνει με το πόσο βλέπουμε και είμαστε γενικά ανοιχτοί σε αυτές τις αλλαγές. Η ζωή μας και κυρίως η εξασφάλιση μιας καλύτερης ζωής έχει ανάγκη από αλλαγές. Κάποιες φορές για να βελτιώσουμε τη ζωή μας θα πρέπει να πιέσουμε τον εαυτό μας ώστε να ξεπεράσει κάποιες δύσκολες αλλαγές, που μέχρι τώρα ίσως ήταν το εμπόδιο για να προχωρήσουμε, για να μην είμαστε στάσιμοι. 

Συχνά συμβαίνουν αλλαγές που δεν έρχονται ξαφνικά και απρόσμενα, χωρίς να τις θέλουμε, όμως, είναι σημαντικό για εμάς να μπορούμε να προσαρμοστούμε, να μπορούμε να έρθουμε αντιμέτωποι με αυτές τις αλλαγές και με τα συναισθήματα που μας προκαλούν. Όσο και να προσπαθήσουμε να τις αγνοήσουμε δεν θα κερδίσουμε κάτι… Ο βαθμός στον οποίο αποδεχόμαστε και προσαρμοζόμαστε στις αλλαγές αποτελεί μια ένδειξη του πόσο καλά είμαστε με τον εαυτό μας και με τη ζωή μας, πόσο εύκολο είναι για εμάς να συνεχίζουμε την προσπάθεια και να μην αφηνόμαστε σε πιθανές αποτυχίες.

Σε περιπτώσεις που νιώθουμε ότι βρισκόμαστε σε μια κατάσταση αμφιβολίας ή σε μια αμφίθυμη κατάσταση, ίσως, είναι προτιμότερο να επιλέξουμε ή να αναζητήσουμε την αλλαγή, που θα μας προσφέρει μια πιο ήρεμη και σταθερή κατάσταση. Κάποιες φορές είναι απαραίτητη η αλλαγή για να επιτευχθεί η σταθερότητα και σε ορισμένες περιπτώσεις απαιτούνται ριζικές αλλαγές. Και όσο τρομαχτικές να μας φαίνονται κάποιες αλλαγές, ας το δούμε σαν μια ευκαιρία να μάθουμε περισσότερα για εμάς… Τα πράγματα αλλάζουν, οι ζωές μας αλλάζουν, οι απόψεις και πεποιθήσεις μας αλλάζουν, το νόημα της ζωής αλλάζει, οι άνθρωποι γύρω μας αλλάζουν και εμείς διαρκώς προσπαθούμε να βρούμε τις σταθερές που θα μας κάνουν να νιώσουμε ασφάλεια. 

Οι αλλαγές μπορούν να κρύβουν μια ασφάλεια, γιατί οι αλλαγές είναι μέρος της ζωής μας και η ζωή μπορεί να συνεχιστεί μόνο μέσα από αυτές τις αλλαγές… Η ασφάλεια που χρειαζόμαστε θα πρέπει να την αναζητήσουμε μέσα μας… μόνο εμείς μπορούμε να νιώσουμε σταθεροί και επαρκείς απέναντι σε μια ζωή που διαρκώς αλλάζει. Ο εαυτός μας είναι σταθερός… δεν αλλάζει, απλά εξελίσσεται, βελτιώνεται, γίνεται πιο ορατός σε εμάς τους ίδιους… μαθαίνει να είναι πιο ανθεκτικός και ευέλικτος στις αλλαγές που μας συμβαίνουν ή που επιλέγουμε να μας συμβούν.

Παπαδοπούλου Ελένη, Ψυχολόγος- Κοινωνιολόγος, MSc.

Αδιέξοδες καταστάσεις…

Μοιάζει με έρωτα… Δεν είναι όμως…

Σταμάτα να ασχολείσαι για άλλη μια φορά… είσαι απλά η επιβεβαίωση που αναζητά κάποιος. 

Σου ρίχνει ψίχουλα και του δίνεις τα πάντα, τον διαβεβαιώνεις ότι μπορείς να αναλάβεις να παίξεις αυτό το ρόλο: να τον ανεβάζεις, να του δίνεις αξία, να τον επιβεβαιώνεις ότι είναι πολύ σημαντικός. Και… χωρίς να το καταλάβεις για άλλη μια φορά μπαίνεις σε ένα φαύλο κύκλο και ελπίζεις… σε μια αδιέξοδη κατάσταση, χωρίς συναισθήματα, χωρίς όμορφες στιγμές, μόνο με στείρες σκέψεις και προσεκτικά λόγια, με χρονομετρημένες συζητήσεις και περιορισμένες εκφράσεις.

Είσαι απλά το στήριγμα του εγωισμού του, του ανεπαρκούς εγώ του ή του ναρκισσιστικού εαυτού του. 

Συνέχισε να δίνεις και να αισθάνεσαι αυτό το κενό που σου προκαλεί η συμπεριφορά του και κάποια στιγμή θα καταλάβεις ότι είσαι απλά μια τροφός για ένα ανώριμο και άπληστο παιδί που δεν έχει σκοπό να ωριμάσει και να αναγνωρίσει όσα πρόσφερες. 

Εσύ το μόνο που τρέφεις είναι οι ελπίδες σου, που είναι όμως τόσο ανυπόστατες, τόσο ουτοπικές και όλα είναι τόσο πληγωτικά. Και… ένα μεγάλο αδιέξοδο απλώνεται μπροστά σου που το μόνο που μπορεί να σε σώσει είναι η έξοδος κινδύνου που δεν έχει την επιλογή της επιστροφής σε αυτή τη «σχέση».

Σκέψου πρώτα τι αναζητάς και τι θέλεις μέσα σε μια διαπροσωπική επαφή, σε μια συντροφική αλληλεπίδραση. Τι σου αρκεί και σε τι μπορείς να συμβιβαστείς; Πόσο μπορείς να επιτρέψεις στον εαυτό σου να νιώθει συναισθηματικά άδειος κάθε φορά που αλληλεπιδράς με το συγκεκριμένο άτομο; Τι σου προσφέρει και πώς νιώθεις; Και μην ξεχνάς ότι κάποιοι άνθρωποι είναι καλύτερα να παραμείνουν απλά μια γνωριμία… χωρίς να επενδύσεις, χωρίς να προσδοκάς, χωρίς να εξελιχθεί όλο αυτό σε σχέση…

Αγάπα κι ας μην ξέρεις το γιατί…

Δεν είναι και εύκολο να χαθείς μέσα στην αγάπη. Γιατί όταν αγαπάς κάποιον… ενεργοποιούνται όλες οι ανασφάλειες και τα τραύματα που ήδη έχεις… βλέπεις τα σημάδια από τις ήδη υπάρχουσες πληγές και μπορεί να μην αιμορραγούν πλέον αλλά σου υπενθυμίζουν πόσο πόνο σου προκάλεσαν στο παρελθόν. Και όλα αυτά τα κουβαλάς στη νέα σου αγάπη και ακόμα και όταν επιλέγεις να επενδύσεις δεν μπορείς να απαλλαγείς από όλα αυτά… και τελικά επενδύεις δίνοντας ταυτόχρονα υπόσταση και σε όλα αυτά που φέρεις από προηγούμενες σχέσεις, απογοητεύσεις και ματαιώσεις… όλα αυτά που κάποτε σ’ έκαναν να πονάς και πίστευες πως τα είχες θάψει για πάντα.

Είναι μεγάλο βήμα να πάρεις την απόφαση να αγαπήσεις και ας μην ξέρεις το γιατί… γιατί πάλι να μπεις σ’ αυτή την κατάσταση, γιατί τώρα, γιατί έτσι, γιατί; Αν καθίσεις να ψάξεις όλα αυτά τα γιατί θα χάσεις τη μαγεία που σου προσφέρει η αγάπη… τα συναισθήματα που σου προκαλεί… Κι εσύ έχεις μόνο μια επιλογή: να επιλέξεις να τη ζήσεις ή να το βάλεις στα πόδια κρατώντας το φόβο και τις πληγές του παρελθόντος… Μπορείς να μείνεις για πάντα με αυτές και να περιμένεις την κατάλληλη στιγμή για να είσαι σίγουρος για την αγάπη και τότε σκέφτεσαι ότι θα αγαπήσεις. Αλλά θα έρθει ποτέ αυτή η στιγμή ή θα πεθάνεις περιμένοντας ότι κάποτε θα αγαπήσεις; 

Τι είναι αυτό που τελικά μας κρατάει μακριά από την αγάπη; Γιατί δεν μπορούμε να αφήσουμε την καρδιά μας ελεύθερη να αγαπήσει, να αφεθεί σε όσα νιώθει, όπως τα νιώθει…; Γιατί προσπαθούμε τόσο με βάση τη λογική να εξηγήσουμε όσα ανήκουν μόνο στο συναίσθημα; Γιατί βάζουμε τόσα εμπόδια ανάμεσα σε εμάς και την αγάπη και μετά παραπονιόμαστε ότι κανείς δεν μας αγαπά;

Όλοι λέμε ότι αναζητούμε πραγματικές και ειλικρινείς σχέσεις, που θα στηρίζονται στην αμοιβαία αγάπη. Πόσο ανοιχτοί είμαστε όμως στην αγάπη και πόσο έτοιμοι να αφεθούμε στα συναισθήματα που προκαλεί; 

Ας σκεφτούμε κυρίως πώς έχουμε βιώσει την αγάπη κατά τη διάρκεια της παιδικής ηλικίας. Τι τραύματα φέρουμε από την παιδική μας ηλικία και πόσο μας έχουν στιγματίσει; 

Παιδιά που έχουν μεγαλώσει σε περιβάλλοντα όπου η αγάπη συνοδεύονταν από φόβο και τιμωρία είχαν δύο επιλογές: από τη μία έμαθαν να έχουν ανοχή στον πόνο ώστε να συνεχίσουν να έχουν την αγάπη ή από την άλλη προτίμησαν να τρέξουν μακριά από τον πόνο και επομένως μακριά από την αγάπη. Και στη δεύτερη περίπτωση ένιωθαν την ανάγκη για αγάπη, αλλά προτιμούσαν να τρέξουν μακριά της πριν πληγωθούν από αυτή. 

Μεγαλώνοντας τα παιδιά αυτά έγιναν ενήλικες που έμαθαν ότι η αγάπη προκαλεί πόνο και αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στην αναζήτηση της αγάπης και στην αποφυγή του πόνου που θα έρθει και τελικά καταλήγουν να πληγώνουν τα ίδια τον εαυτό τους, καθώς είναι καταδικασμένα να ζουν χωρίς αγάπη ή να μην εμπιστεύονται την αγάπη που δέχονται ή να μην μπορούν να δώσουν αγάπη. 

Και τότε η αγάπη μετατρέπεται σε ένα άπιαστο συναίσθημα που ξέρεις ότι θέλεις να το ζήσεις, αλλά ταυτόχρονα φοβάσαι… και αυτό το φόβο περνάς και στον άλλο απέναντί σου. Αγάπησέ με και θα σ’ αγαπήσω, αλλά δεν τα κάνεις όλα σωστά και ας βρω τώρα τα λάθη σου και ας σε απορρίψω πριν προλάβεις εσύ να με πληγώσεις… Και τελικά το συμπέρασμα είναι πως ποτέ κανείς δεν με αγάπησε και δεν με αποδέχτηκε ή μήπως εγώ δεν κατάφερα ποτέ να νιώσω ότι μ’ αγαπούν και ν’ αφεθώ στην αγάπη; 

Μια αγκαλιά…

Είναι κάτι στιγμές… που νιώθεις τόσο ευάλωτος που το μόνο που έχεις ανάγκη είναι μια αγκαλιά… Δεν θέλεις να ακούσεις τίποτα, δεν θέλεις ούτε να μιλήσεις… χρειάζεσαι μόνο μια αγκαλιά, όχι τυπική, ούτε σε νοιάζει αν έχει πάθος ή ερωτικά συναισθήματα… θέλεις μόνο μια αληθινή αγκαλιά… 

Μια αγκαλιά που σου δίνει ζεστασιά και ασφάλεια, που σου δίνει κουράγιο και δύναμη για να συνεχίσεις, για να ζήσεις, που σου δίνει ενέργεια και ελπίδα… χωρίς να μπορείς να εξηγήσεις πώς γίνεται αυτό… χωρίς να μπορείς να το ερμηνεύσεις με τη λογική. Η αγκαλιά κρύβει συναισθήματα και αυτά σου ψιθυρίζει κάθε φορά που έρχεσαι κοντά της… όλα τα άλλα είναι περιττά… 

Μια αγκαλιά μέσα στην οποία νιώθεις μαγικά… νιώθεις ότι μπορεί να διώξει μακριά σου όλα όσα σε έχουν πληγώσει, όλα όσα τώρα σε στεναχωρούν και σε κάνουν να απογοητεύεσαι…

Μια αγκαλιά που θα σε κάνει να νιώσεις ότι ο άλλος είναι εδώ για σένα… μόνο για σένα… αυτή τη στιγμή… κι ας μην ξέρεις αν υπάρξει επόμενη στιγμή… αλλά ούτε αυτό δεν σε απασχολεί τώρα… γιατί αυτή η αγκαλιά σου φέρνει γαλήνη και ηρεμία στην ψυχή, σου φέρνει στοργή και αγαλλίαση στην καρδιά… σου δημιουργεί μόνο όμορφα συναισθήματα… 

Μια αγκαλιά δυνατή που θα κομματιάσει τις στεναχώριες σου, τόσο που δεν θα τις βλέπεις πλέον και δεν θα μπορούν να σε αγγίξουν. 

Μια αγκαλιά που θα σου δώσει όλα όσα εσύ εκείνη τη στιγμή πιστεύεις ότι δεν μπορείς να δώσεις…